Poruszanie się dziecka na kolanach i wyprostowanych rękach określamy jako raczkowanie. Oceniamy najlepiej gdy dziecko jest 1 -2 godziny po posiłku kładąc na niezbyt twarde ciepłe podłoże (mata, około 2 cm grubości). Dzieci od 6 miesiąca życia możemy zachęcać pokazując atrakcyjną zabawkę na wysokości oczu i w zasięgu ręki po prawej lub lewej stronie. Dzieci po 9 miesiący życia możemy prowokować z większej odległości np: umieszczając ciekawą zabawkę po drugiej stronie maty. Jak sami stwierdzicie w wieku 12 miesięcy dziecko praktycznie nie wymaga zachęty i samo pokonuje znaczne odległości.

Zdrowy noworodek obraca głowę na boki i jeśli jest wystarczająco silny potrafi na chwilę unieść chwiejną główkę. Kończyny znajdują się w ułożeniu zgięciowym tzn : ramiona zgięte, dłonie zaciśnięte w piąstki , kolanka podgięto pod brzuszek , a stopy zgięte grzbietowo. Stwierdzić można odruchowe ruchy pełzające, które możemy wzbudzić poprzez niewielki ucisk na podeszwową część stopy. Noworodek wyprostuje wtedy dotkniętą kończynę i przy podparciu może odepchnąć się i przemieścić ku przodowi. Noworodek kończący 1 miesiąc życia potrafi utrzymywać główkę w górze przynajmniej przez 3 sekundy. Główka utrzymywana jest w pozycji ukośnej a kąt widzenia między twarzą a podłożem wynosi około 30 stopni

Możemy zauważyć że główka wyraźnie chwieje się ona na boki. Kąt pomiędzy twarzą a podłożem zwiększa się do 45 stopni. Dodatkowo ramionka są wyciągnięte ku przodowi zdecydowanie dalej, a górna część klatki piersiowej lekko uniesiona. Zmniejsza się zgięcie w stawach biodrowych co powoduje zbliżenie się miednicy do podłoża.

Twarz ustawiona jest pod kątem 90 stopni w stosunku do podłoża. Ramiona wyciągnięte są ku przodowi a dziecko podpiera się na przedramionach. Dalej postępujący proces prostowania się stawów biodrowych umożliwia teraz prawie całkowite ułożenie się miednicy na podłożu.

Główka jest pewnie utrzymywana przez dziecko przez ponad minutę w pozycji pionowej. Zwiększeniu ulega również odwiedzenie barków stąd kończyny są w większym rozstawieniu.

Jest to moment, w którym dziecko zaczyna odrywać rączki od podłoża i rezygnuje z podpierania się nimi kołysząc się na brzuchu. Klatka piersiowa zdecydowanie uniesiona ku górze. Zauważalne jest otwieranie się dłoni. Dodatkowo zauważamy powtarzające się ruchy wyprostne uniesionych nóg przypominające pływanie. Jeżeli umieścimy ciekawy przedmiot na wysokości oczu dziecka i zaczniemy przemieszczanie go do góry i na bok to w pewnym momencie może dojść do przewrócenia się dziecka na plecy. Jest to działanie mimowolne związane z utratą równowagi. Świadomy obrót na plecy wykształca się pożniej, bo około 7 miesiąca.

Dziecko podpiera się wyprostowanymi ramionami opierając się o podłoże otwartymi powierzchniami rąk. Punktami podparcia są więc dłonie oraz spojenie łonowe. Główka jest ustawiona pionowo, a kręgosłupa wyprostowany. Stawy łokciowe odrywają się od podłoża.